Met andere ogen bekeken
Ik zou, zoals dat heet, de deskundige moeten zijn. Als leidster op een peuterspeelzaal heb ik vaak te maken met kinderen die moeite hebben met het afscheid de eerste keren dat ze komen. En net als iedere andere leidster, juf of meester in zo'n situatie adviseer ik meestal het afscheid maar kort en duidelijk te houden en dan te gaan. Het huilen stopt bijna altijd snel nadat de ouder verdwenen is. En ik lieg hier ook niet over. Wanneer een kind de hele ochtend huilt dan zeg ik dat ook eerlijk. Ouders moeten er op kunnen vertrouwen dat ik hun eerlijk vertel hoe het met hun kind gaat.
Ik zou, zoals dat heet, de deskundige moeten zijn. Als leidster op een peuterspeelzaal heb ik vaak te maken met kinderen die moeite hebben met het afscheid de eerste keren dat ze komen. En net als iedere andere leidster, juf of meester in zo'n situatie adviseer ik meestal het afscheid maar kort en duidelijk te houden en dan te gaan. Het huilen stopt bijna altijd snel nadat de ouder verdwenen is. En ik lieg hier ook niet over. Wanneer een kind de hele ochtend huilt dan zeg ik dat ook eerlijk. Ouders moeten er op kunnen vertrouwen dat ik hun eerlijk vertel hoe het met hun kind gaat.
Boris redt zich wel, was dan ook mijn overtuiging toen hij de overstap naar de basisschool moest gaan maken. En de eerste weken leek dit ook wel het geval. Tot dat de vermoeidheid toe sloeg door een fikse verkoudheid, met een slechte nachtrust tot gevolg. Dit, samen met een vervanger die gewend was voor groep acht te staan, werd Boris te veel.
Daar stond ik plotseling door het schoolraam te kijken naar mijn huilende kind. Plotseling stond ik aan de andere kant. En ik wist me geen raad. Mijn verstand zei: zwaaien en weggaan. Maar mijn gevoel zei: naar hem toegaan en troosten. Met pijn in mijn hart heb ik me omgedraaid en ben ik weg gelopen. Maar o, wat voelde ik plotseling ontzettend mee met al die ouders wiens huilende kinderen ik opvang in de peuterspeelzaal. Mijn aanpak op de peuterspeelzaal is er niet door veranderd, maar ik ben de vertrekkende ouders toch met wat andere ogen gaan bekijken.
Elisabeth van de Kolder