Hoe ouders hun kind/ kinderen willen opvoeden wordt vaak bepaald door hoe zij zelf zijn opgevoed en vooral hoe ze deze opvoeding hebben ervaren. Wanneer ouders positief terug kijken op hun jeugd, zullen ze vaak dingen overnemen van hun ouders. Wanneer ze wat negatiever terugkijken op de manier waarop hun ouders opvoedden, zullen ze juist weten hoe ze het in ieder geval niet willen doen.
Ouders nemen dus beiden hun verleden mee wanneer ze de opvoeding vorm gaan geven en de kans is groot dat ze niet over alles hetzelfde denken. Het kan dan een hele uitdaging zijn, om tot een opvoedstijl te komen waar beide ouders zich prettig bij voelen.

Uiteraard speelt het karakter van de ouder ook een belangrijke rol in hoe ouders omgaan met hun kinderen. Een vader kan zich als kind nog zo geërgerd hebben aan het weinige geduld van zijn ouders, het kan heel goed dat hij, als hij eenmaal zelf ouder is, tot de conclusie komt dat hij zelf ook niet de meest geduldige persoon is. Hoe je als vader/moeder functioneert, weet je toch pas wanneer je dat bent.

We zien ook dat bepaalde karaktertrekken van ouders elkaar kunnen versterken. Wanneer de vader erg streng is in de ogen van de moeder, kan zij hierop reageren door juist wat extra toegeeflijk te worden naar haar kinderen toe, toegeeflijker dan ze ze zou zijn zonder strenge mede-ouder. En de vader kan hier weer op reageren door nog wat strenger te worden, als tegenwicht voor 'al die toegeeflijkheid van hun moeder.' De verschillen tussen de ouders worden hierdoor benadrukt.

Een aantal duidelijke basisregels waar de ouders het over eens zijn, zijn dan ook belangrijk. Er kan dan gedacht worden aan regels met betrekking tot normen en waarden, sociale regels, bedtijden, afspraken over thuiskomen, eten en veiligheid etcetera. Ouders kunnen samen kijken wat zij echt belangrijk vinden in de opvoeding, wat zij hun kind in ieder geval willen meegeven en daar met elkaar het gesprek over aangaan. Een goede communicatie is hiervoor van groot belang. Het is belangrijk dat ouders de tijd nemen om naar elkaar te luisteren en vooral ook om elkaar te begrijpen. Wanneer je begrijpt waarom je partner wat strikter is dan jij bent (omdat hij zelf het gevoel had als kind te veel los gelaten te zijn) of waarom je partner wat over-beschermend optreedt (omdat haar zusje in haar bijzijn een naar ongeluk heeft gehad) is het veel gemakkelijker dit te accepteren en hier rekening mee te houden. Het is goed wanneer ouders open staan voor de ideeën van de ander en bereid zijn soms een compromis te sluiten. Duidelijkheid naar de kinderen toe weegt zo af en toe zwaarder, dan aan de eigen ideeën vasthouden. Soms moet een ouder een beetje geven, om op andere punten wat te kunnen nemen. Want vaak is het niet zo dat één bepaalde aanpak het beste is. Iedere aanpak heeft zijn voor- en nadelen en wanneer het lukt hier open voor te staan is het makkelijker ook de aanpak van je partner een kans te geven. Anders hoeft niet slechter te zijn. Wanneer je je realiseert dat jullie beiden het beste met jullie kind voor hebben, is het eenvoudiger ook de aanpak van je partner te accepteren.

Wat relativeringsvermogen kan goed van pas komen. Al vind je het zelf misschien vervelend dat het huis een beetje een chaos is, wanneer je thuis komt na een dag werken, je kinderen zullen hier echt niet mee zitten. En misschien is je partner wel wat overbezorgd, maar daar kunnen je kinderen over het algemeen best mee omgaan. Vooral omdat ze de andere ouder als tegenwicht hebben.

Communicatie tussen de ouders en respect voor elkaars mening en gevoelens zijn belangrijk om in de opvoeding meer op één lijn te kunnen komen. En daarvoor is het weer belangrijk dat ouders ook partners blijven, dat er ook ruimte en tijd is voor elkaar en de relatie. En zeker moet voorkomen worden dat relatieproblemen zich gaan openbaren in onenigheid en strijd over de opvoeding.

Moeten ouders dan alles hetzelfde doen?

Een aantal duidelijke regels zijn dus belangrijk, maar ouders mogen best hun eigen opvoedstijl hebben. Kinderen kunnen er prima mee omgaan dat hun vader anders reageert dan hun moeder binnen de opvoeding. De ene ouder heeft bijvoorbeeld wat meer geduld, is wat sneller boos, staat wat meer toe, houdt enorm van gek doen of is wat minder gericht op orde dan de andere ouder. Daar is niets mis mee. Ieder mens is anders en het is alleen maar goed wanneer kinderen daar mee leren omgaan. Ook op school treffen kinderen het ene jaar een veel strengere leerkracht dan het andere jaar en de ene leidster op de BSO kan misschien wel veel beter tegen lawaai en onrust dan de andere leidster en kinderen kunnen hier prima mee omgaan. Verschil mag er zijn. Maar bij die 'o-zo-geduldige ouder' moet de afspraak over het naar bed gaan, wel hetzelfde blijven als bij de 'iets-minder-geduldige partner'.

Het kan best lastig zijn elkaar deze verschillende stijlen te gunnen en deze te accepteren. De ene ouder kan soms het gevoel hebben dat het allemaal best wat duidelijker en strikter mag, wanneer de andere ouder met het kind praat. Of dat het kind toch echt wat meer geduld verdient van de andere ouder. Toch is het onverstandig dit op het moment zelf te laten blijken. Het is beter wanneer ouders elkaar proberen te steunen in de opvoed-situatie of het in ieder geval over te laten aan de ouder die ingegrepen heeft. Soms moet een van de ouders dan even een stapje terug doen en op zijn/ haar tong bijten. Wanneer deze ouder namelijk zijn/haar ongenoegen uit, haalt hij/zij het gezag van de andere ouder onderuit en leert het kind minder goed naar hem/ haar te luisteren (want papa/ mama vindt dat ook niet). Eenmaal samen, zonder de kinderen er bij, kunnen de ouders dan praten over de situatie, hun eigen zienswijze geven en proberen samen tot een methode te komen waar zij zich beiden beter bij voelen.

Nu is dit natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Het is dan gelukkig ook geen ramp wanneer je als ouder je ongenoegen over de aanpak van je partner niet voor je kunt houden en er wel ruzie ontstaat tussen jullie als ouders. Zoals gezegd, kinderen weten over het algemeen best wat de verschillen zijn tussen hun ouders. Wanneer hier dus wat discussie over ontstaat, is dat voor hen niet heel vreemd. Wel is het dan aan te raden, het kind ook te laten weten wanneer de ruzie weer opgelost is en dat er nu weer duidelijke afspraken en regels zijn. Wanneer het de volgende keer dan wel lukt op één lijn te zitten, geeft dat extra duidelijkheid en een gevoel van veiligheid. Want niet alleen is de regel duidelijk, maar ook is duidelijk dat het twistpunt tussen de ouders is opgelost.





Heeft u naar aanleiding van dit artikel vragen of wilt u een persoonlijk advies hoe u en uw partner om kunnen gaan met meningsverschillen binnen de opvoeding, dan kunt u hier terecht: Vraag per e-mail of advies aan huis