Over het algemeen hadden we veel lol. Ik speelde met ze, we keken samen Sesamstraat en daarna bracht ik ze naar bed. De rest van de avond was dan meestal voor mezelf, een boekje lezen, beetje tv kijken, beetje huiswerk maken, colaatje, chipje. Ja, prima te doen dat oppassen. Al was het niet altijd zo eenvoudig. Soms kwamen ze weer uit hun bed of weigerden al bij het naar bed gaan te slapen. Dan moest ik echt alles uit de kast halen om ze toch slapende te krijgen. Ook de enkele keer dat een van de twee ziek was, was het hard werken. ("Ik moet spugen." , dus naar het toilet. "O, nee, toch niet" Vijf minuten later zit ik op mijn knieën de vloer te dweilen en klinkt er een iel "sorry" uit het hoopje meisje op de bank).
Zo af en toe paste ik ook overdag op. We gingen dan naar de speeltuin of een ijsje eten bij een kennis in de snackbar. Ik vond het fantastisch om voor deze kindertjes te zorgen, voelde me heel erg volwassen en leerde ongemerkt al een hoop over kinderen en hun opvoeding.

Het jongetje wilde toen hij twee en een half was niet in zijn eigen bed slapen. Zijn moeder ging dan samen met hem op het ouderlijk bed liggen. Hier viel hij dan in slaap en bracht hij de eerste uren van de nacht door. Daarna werd hij dan naar zijn eigen bed gebracht, op zolder. In het begin deed ik dit ook, zoals mij gevraagd was. Maar ik begon steeds meer moeite te krijgen hem naar boven te dragen, hij werd gewoon te zwaar voor mij. En dus begon ik hem gewoon in zijn eigen bed te leggen en bleef ik daar enige tijd bij hem zitten. En wonder boven wonder lukte dit zonder problemen (vreemde ogen dwingen zullen we maar zeggen). Ik heb dit voor de ouders altijd stil gehouden. Het leek mij nog al arrogant om hun te vertellen dat ik wel voor elkaar kreeg wat hen niet lukte.

En laat ik niet alleen de loftrompet over mijzelf afsteken. Ik heb een aantal domme dingen gedaan. Zo liet ik het meisje een halve dag lopen met haar linkerschoen aan haar rechtervoet en vice versa. Ik leerde de kinderen dat aardbeien met suiker veel lekkerder zijn dan aardbeien 'au naturel', zeer tegen de wens van de ouders in, bleek achteraf. Ik liet ze soms ook te lang opblijven en legde het jongetje een keer met een volle luier in bed omdat ik bang was dat hij anders wakker zou worden en het op een brullen zou zetten, wat hij al de halve avond gedaan had als gevolg van pijn in zijn mond. Allemaal geen onoverkomelijke zaken, maar zeker niet slim. Maar ik deed mijn best en gaf om deze kinderen.

Toch verkoos ik op zestienjarige leeftijd het uitgaansleven boven het oppaswerk, een keuze waar ik geen spijt van heb, want zo leerde ik mijn man en de vader van mijn dochtertje kennen. Ik verloor de kinderen wat uit het oog.
Laatst kwam ik mijn oppaskindjes weer tegen. Het meisje is negentien jaar en een kop groter dan ik (ik ben 1,60 m.) en de jongen is twee koppen groter dan ik en vijftien jaar oud. Het is een vreemd idee dat ik deze kerel van 1,90 m. ooit verschoond heb. Maar ach, voor hem moet dat een nog vreemder (en misschien beschamend) idee zijn.

Tamar