Wiebeltand
Met een mond vol bloed staat hij plotseling voor me. Ik schrik me rot. "Lieverd, wat is er gebeurd ?" roep ik bezorgd. Ik wil net zijn lip en tanden gaan controleren, als hij trots zijn knuistje omhoog houdt. "Ik heb hem er uitgetrokken" slist hij trots en laat zijn eerste wisseltand zien. Ik kijk hem verbaasd aan. "Maar lieverdje, die tand zat nog amper los." Hij wil een heel verhaal gaan afsteken, maar ik rem hem even af om eerst zijn mond te spoelen. Eerst moet dat bloed weg, dan ga ik luisteren.
"Het smaakt wel een beetje vies" zegt mijn kleine vent, wanneer we samen aan tafel zitten met een glaasje water voor ons neus. "Drink maar wat water, dan gaat de vieze smaak weg en dan stopt het bloeden." Ik kijk naar het gapende gat in zijn kleine mondje en verbaas me er over dat hij met zijn vier jaren al is begonnen met wisselen. Nog steeds zit hij met de tand in zijn hand. Ik vraag of ik hem mag zien. Trots opent hij zijn hand en laat me een piepklein tandje zien. Met in mijn ogen toch nog wel een stukje wortel er aan.
Met een mond vol bloed staat hij plotseling voor me. Ik schrik me rot. "Lieverd, wat is er gebeurd ?" roep ik bezorgd. Ik wil net zijn lip en tanden gaan controleren, als hij trots zijn knuistje omhoog houdt. "Ik heb hem er uitgetrokken" slist hij trots en laat zijn eerste wisseltand zien. Ik kijk hem verbaasd aan. "Maar lieverdje, die tand zat nog amper los." Hij wil een heel verhaal gaan afsteken, maar ik rem hem even af om eerst zijn mond te spoelen. Eerst moet dat bloed weg, dan ga ik luisteren.
"Het smaakt wel een beetje vies" zegt mijn kleine vent, wanneer we samen aan tafel zitten met een glaasje water voor ons neus. "Drink maar wat water, dan gaat de vieze smaak weg en dan stopt het bloeden." Ik kijk naar het gapende gat in zijn kleine mondje en verbaas me er over dat hij met zijn vier jaren al is begonnen met wisselen. Nog steeds zit hij met de tand in zijn hand. Ik vraag of ik hem mag zien. Trots opent hij zijn hand en laat me een piepklein tandje zien. Met in mijn ogen toch nog wel een stukje wortel er aan.
"Ja, maar Stan die heeft ook een wiebeltand en hij is groter en toen heb ik geduwd en ook een beetje getrokken en toe kwam er wel bloed, maar dat vond ik niet erg en toen heb ik getrokken en dat deed wel een beetje pijn, maar Stan zijn tand is er nog niet uit, en toen ging ik nog meer trekken en toen zei het krak en toen was hij bijna los en toen heb ik nog een beetje geduwd en toe was de tand los." Hij kijkt me triomfantelijk aan. " Maar Stan zijn tand is er nog niet uit, hoor"
Meneertje heeft zijn tand er dus gewoon uitgerukt, om zo indruk te kunnen maken op zijn grote vriend Stan, die toevallig wel al vijf is.
Mijn verbazing is enorm. Niet omdat het nou zo wonderbaarlijk is dat hij wat vroeg is met wisselen, dat kan verschillen. Maar ik weet niet beter of wisselen is een groot drama, dat over weken uitgesponnen wordt en waarbij je er vooral naar moet streven de losse tand zo lang mogelijk in je mond te houden. Want zo heb ik dat geleerd van zijn oudere broer. Onze stoere knul van acht is als de dood voor losse tanden, durft weken geen appels of andere harde afhapbare dingen te eten en is diep verdrietig wanneer de tand er dan toch echt uitgehaald moet worden, omdat deze ondertussen half scheef in zijn mond hangt.
En hier zit zijn kleine broertje tegen over mij, met zijn tand nog steeds in zijn handje. Ik vraag hem of hij het niet eng vond. "Nee hoor, want ik deed het toch zelf ? Ik kon toch stoppen wanneer ik het eng vond."
Wat een hoop inzicht voor zo'n kleine vent. Een wiebeltand en ook nog zulke diepe inzichten, onze kleine vent wordt groot.
Marjolein Lotanus