Voetbal kijken
In huize Vedema heerst er verdeeldheid waar het het voetballen betreft. Begrijp me niet verkeerd, niemand bij ons in huis is voor Italië of Frankrijk, we zijn allen oranje gezind.
Maar het belang van het voetbal is toch wel een flink twistpunt. Een zeker persoon in ons huishouden, die wij hier niet bij verdere naam zullen noemen, maar laten we hem voor het gemak ’papa’ noemen, vindt dat het voetbal van groot belang is. En dat belang is natuurlijk helemaal enorm wanneer Nederland speelt.
Een ander persoon in ons huishouden, laten we haar ’mama’ noemen is van mening dat voetbal saai is, amper de moeite van het bekijken waard en alleen eventueel het overwegen van kijken waard wanneer Nederland speelt, wanneer er veel vrienden zijn en veel lekkere hapjes en er geen verbod geldt op het praten over andere zaken dan voetbal.
Zoals u zult begrijpen botsen deze standpunten. Maar dat geeft niet want ’papa’ heeft er geen last van wanneer 'mama' geen voetbal kijkt.
Maar wanneer het de kinderen betreft ligt dit even anders. Want wie bepaalt dan of er wel of niet voetbal gekeken wordt en vooral tot hoe laat? Voor de hand ligt dat ’mama’ kijken niet zo nodig vindt, zeker niet doordeweeks. Net zo voor de hand ligt het dat ’papa’ hier anders over denkt en absoluut wel vindt dat ook de kids het voetbal moeten kunnen zien, al is het maar een stukje.
’Mama’ hield in eerste instantie haar poot stijf, het was nergens voor nodig om doordeweeks op te blijven voor het voetbal. Met het volste vertrouwen in haar mede-ouders riep zij dat de andere kinderen uit de klas heus ook niet mochten opblijven voor het voetbal. En daar ging ze de fout in. Want wat moest ze de volgende dag uit drie kindermondjes vernemen? Dat ten minste de helft van de klas wel gekeken had. Het argument dat de andere helft dus niet gekeken had, maakte al geen enkele indruk meer en ’papa’ nam de regie over.
In huize Vedema heerst er verdeeldheid waar het het voetballen betreft. Begrijp me niet verkeerd, niemand bij ons in huis is voor Italië of Frankrijk, we zijn allen oranje gezind.
Maar het belang van het voetbal is toch wel een flink twistpunt. Een zeker persoon in ons huishouden, die wij hier niet bij verdere naam zullen noemen, maar laten we hem voor het gemak ’papa’ noemen, vindt dat het voetbal van groot belang is. En dat belang is natuurlijk helemaal enorm wanneer Nederland speelt.
Een ander persoon in ons huishouden, laten we haar ’mama’ noemen is van mening dat voetbal saai is, amper de moeite van het bekijken waard en alleen eventueel het overwegen van kijken waard wanneer Nederland speelt, wanneer er veel vrienden zijn en veel lekkere hapjes en er geen verbod geldt op het praten over andere zaken dan voetbal.
Zoals u zult begrijpen botsen deze standpunten. Maar dat geeft niet want ’papa’ heeft er geen last van wanneer 'mama' geen voetbal kijkt.
Maar wanneer het de kinderen betreft ligt dit even anders. Want wie bepaalt dan of er wel of niet voetbal gekeken wordt en vooral tot hoe laat? Voor de hand ligt dat ’mama’ kijken niet zo nodig vindt, zeker niet doordeweeks. Net zo voor de hand ligt het dat ’papa’ hier anders over denkt en absoluut wel vindt dat ook de kids het voetbal moeten kunnen zien, al is het maar een stukje.
’Mama’ hield in eerste instantie haar poot stijf, het was nergens voor nodig om doordeweeks op te blijven voor het voetbal. Met het volste vertrouwen in haar mede-ouders riep zij dat de andere kinderen uit de klas heus ook niet mochten opblijven voor het voetbal. En daar ging ze de fout in. Want wat moest ze de volgende dag uit drie kindermondjes vernemen? Dat ten minste de helft van de klas wel gekeken had. Het argument dat de andere helft dus niet gekeken had, maakte al geen enkele indruk meer en ’papa’ nam de regie over.
Maar toen werd het weer gewoon maandag en moest er opnieuw besloten worden wat er ging gebeuren. En opnieuw was er verdeeldheid, maar ditmaal opgelegde verdeeldheid tussen de kinderen. De twee jongste gingen naar bed en de oudste mocht de eerste helft zien. Nog even probeerde hij of hij ook de tweede helft mocht zien, maar toen ’papa’ zei dat hij dat maar aan ’mama’ moest gaan vragen wist hij dat zijn kansen waren verkeken en droop hij af naar bed.
De volgende dag was zijn frustratie hierover des te groter, toen hij ontdekte dat vele kinderen wel de hele wedstrijd hadden mogen zien (en het was te zien aan die witte smalle snoetjes). En 'mama' kon het niet laten haar verbazing en afkeur hierover uitgebreid ten toon te spreiden.
Ze vond het ' belachelijk' dat zoveel ouders hun kind lieten opblijven om naar 'twaalf kerels in een korte broek op een grasveld' te laten kijken. Maar dat hield ze toch maar voor zich, om de stemming in huize Vedema nog een beetje gezellig te houden. De "het is maar een spelletje"-opmerking was uiteindelijk ook al niet echt in goede aarde gevallen bij de andere gezinsleden.
Ik zal dan ook blij zijn wanneer het voetbal weer voorbij is en 'papa' en 'mama' weer lekker op één lijn kunnen gaan zitten, zonder dat daar een grensrechter aan te pas hoeft te komen.
Olé, Olé voor de rust in huize Vedema.
Saskia Vedema