Afscheid nemen
Een paar maanden geleden moesten wij als ouders constateren dat het nog langer rekken van het leven van onze kat echt niet in het belang van ons poezenbeest was en zeker niet in ons belang. De toenemende incontinentie was voor ons, letterlijk en figuurlijk, de druppel en we besloten dan ook onze poes te laten inslapen.
Ik vertelde de kinderen dat ik naar de dierenarts zou gaan en dat ik niet wist of de dierenarts onze poes beter zou kunnen maken. Ik wilde ze niet naar school sturen met de boodschap dat de poes er niet meer zou zijn wanneer ze uit school kwamen en liet de afloop van het bezoek aan de dierenarts dan ook wat in het midden. Door speelafspraken na schooltijd werd het uiteindelijk vijf uur voordat ik de kans had mijn oudste twee (de jongste was mee geweest en zij had vriendelijk gezwaaid naar de kat. Ach ze is ook pas één) te vertellen over het overlijden van onze kat. Beiden barstten ze in tranen uit. De dood van onze kat kwam duidelijk als een klap voor hen, hoe lang ik ze er ook al op aan het voorbereiden was dat de poes al oud werd en ziek was en dus dood kon gaan.
Na aan paar minuten stopte mijn zoontje met huilen, in tegenstelling tot zijn zus, die enkel maar verdrietiger en verdrietiger werd. "Ik ben nog wel verdrietig, hoor, mama" legde hij mij uit: "maar ik kan niet meer huilen. En als ik nou ga spelen dan word ik vast wel weer vrolijk" Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje spelen deelde hij mij mede dat hij weer vrolijk was. En daarmee was de dood van de poes voor hem wel verwerkt.
Een paar maanden geleden moesten wij als ouders constateren dat het nog langer rekken van het leven van onze kat echt niet in het belang van ons poezenbeest was en zeker niet in ons belang. De toenemende incontinentie was voor ons, letterlijk en figuurlijk, de druppel en we besloten dan ook onze poes te laten inslapen.
Ik vertelde de kinderen dat ik naar de dierenarts zou gaan en dat ik niet wist of de dierenarts onze poes beter zou kunnen maken. Ik wilde ze niet naar school sturen met de boodschap dat de poes er niet meer zou zijn wanneer ze uit school kwamen en liet de afloop van het bezoek aan de dierenarts dan ook wat in het midden. Door speelafspraken na schooltijd werd het uiteindelijk vijf uur voordat ik de kans had mijn oudste twee (de jongste was mee geweest en zij had vriendelijk gezwaaid naar de kat. Ach ze is ook pas één) te vertellen over het overlijden van onze kat. Beiden barstten ze in tranen uit. De dood van onze kat kwam duidelijk als een klap voor hen, hoe lang ik ze er ook al op aan het voorbereiden was dat de poes al oud werd en ziek was en dus dood kon gaan.
Na aan paar minuten stopte mijn zoontje met huilen, in tegenstelling tot zijn zus, die enkel maar verdrietiger en verdrietiger werd. "Ik ben nog wel verdrietig, hoor, mama" legde hij mij uit: "maar ik kan niet meer huilen. En als ik nou ga spelen dan word ik vast wel weer vrolijk" Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje spelen deelde hij mij mede dat hij weer vrolijk was. En daarmee was de dood van de poes voor hem wel verwerkt.

Maar in de ogen van mijn dochter was ze de ideale kat geweest. Al huilend viel ze in slaap om de volgende ochtend - gelukkig- een stuk meer in vrede met het gebeurde wakker te worden. Ze zag nu in dat het ook beter voor onze poes was en kon weer lachen. Al moest op school de juf nog wel even deelgenoot gemaakt worden van dit verdriet. Iets wat de juf gelukkig prima oppikte.
's Middags uit school wilde dochterlief graag weten of we nu een nieuwe poes namen en of dat dan een kleintje mocht zijn. Ook voor haar was de dood van de poes dus verwerkt. En zo namen zij afscheid.
Dat ze een paar maanden later opnieuw geconfronteerd zouden worden met een afscheid, maar dan van een heel andere strekking, dat wisten ze toen nog niet.
Een paar weken geleden kregen ze namelijk allebei te horen dat hun beste vriendin (toevallig zusjes van elkaar) zou gaan verhuizen. Mij eerste gedachte was, we regelen wel wat, ze kunnen logeren, we zorgen dat ze contact houden. Totdat ik hoorde waar de verhuizing naar toe ging. Niet naar die mooie nieuwbouwwijk die ze aan het bouwen zijn aan de andere kant van het dorp. Nee, zelfs niet naar die leuke stad bij ons in de provincie of desnoods naar de andere kant van het land. Nee, ze gaan emigreren naar Italië.
Dit zorgde er voor dat de vriendschappen stevig aangehaald werden en er enorm veel over en weer gespeeld werd, onder het mom van "nu kan het nog". Maar langzaamaan kwam de dag van het afscheid nader. Eerst was er afscheid op school en toen thuis nog na de allerlaatste keer spelen. Ze hielden zich groot en het afscheid was roerend. Tot de deur achter ze dicht viel en het afscheid definitief was.
En toen herhaalde zich hetzelfde tafereel als bij de kat. Beiden moesten ze huilen. Bij mijn zoontje duurde het huilen ditmaal een kwartier. Daarop sprak hij de wijze woorden: "Nu is ze weg en ik ben nog wel verdrietig. Maar het helpt niet als ik huil." Woorden die aan zijn grote zus duidelijk niet besteed waren. Ze huilde weer de rest van de avond en ook de volgende dag was ze nog verdrietig, boos en prikkelbaar.
We hebben de beide zusjes een mooie brief geschreven en de eerste speel-afspraak, wanneer de meiden bij opa en oma komen logeren (die gelukkig nog wel bij ons in het dorp wonen) is gemaakt.
Toch is het nog steeds moeilijk voor ze, ook na een maand. Ze hebben er een stevige dobber aan dit afscheid te verwerken. Het is mooi om te zien hoe ze dit ieder op hun eigen manier doen. En ik heb voor beide bewondering. Voor mijn zoontje om zijn vermogen te relativeren en zijn verdriet los te laten ook al is het er nog wel. En voor mijn dochter voor haar trouw aan haar vriendin en de eerlijkheid waarmee zij haar verdriet durft te uiten.
Het zijn twee kanjers en dat mag best eens gezegd worden.
Sanne