Afzwemmen
Eén keer in de week gaan mijn dochtertje van anderhalf jaar en ik zwemmen. In het zwembad aangekomen beginnen haar oogjes al te stralen van plezier wanneer ze begrijpt waar we zijn. Vol ongeduld wacht ze tot mama haar badpak - met buikstuk, want kleine broer of zus mag ook mee zwemmen - heeft aangetrokken, zodat we samen het zwembad in kunnen. Op de kant begint ze al te dansen wanneer ze de liedjes van de groep voor ons hoort. Vooral 'klap eens in je handjes' is favoriet. Ze kan nu alle bewegingen meedoen en ze doet ook al verwoede pogingen mee te zingen.
Echt begrip voor het feit dat ik vind dat haar kleding uit moet heeft ze niet, maar ze laat het zich maar welgevallen. Het omdoen van de drijfbandjes vindt ze echt overdreven en meestal staat ze tegen deze tijd dan ook al in het ondiepe gedeelte van het zwembad.
En dan zijn we er helemaal klaar voor. Eerst proeft ze het water even. We zwemmen nu ruim een jaar en ieder bezoek aan het zwembad begint mijn dochtertje met een flinke slok uit het zwembad. De waarschuwing van mij dat dit vies is maakt dit ritueel alleen nog maar leuker. Het nut van dit zwembadwater drinken is mij nog steeds niet duidelijk, maar ik ben al blij dat ze sinds enkele maanden het water weer uitspuugt. Daarvoor slikte ze het door, alsof het een ware delicatesse was.
In de eerste tien minuten van de les blijken de zwembandjes geen overbodige luxe. Druk spartelend wurmt mevrouw zich los uit mijn handen. Hierna kalmeert ze wat en wil ze toch wel graag dat ik haar handjes vasthoud. We zingen liedjes, drijven, spartelen, springen en spelen zo een half uurtje en hebben de grootste plezier.
Eén keer in de week gaan mijn dochtertje van anderhalf jaar en ik zwemmen. In het zwembad aangekomen beginnen haar oogjes al te stralen van plezier wanneer ze begrijpt waar we zijn. Vol ongeduld wacht ze tot mama haar badpak - met buikstuk, want kleine broer of zus mag ook mee zwemmen - heeft aangetrokken, zodat we samen het zwembad in kunnen. Op de kant begint ze al te dansen wanneer ze de liedjes van de groep voor ons hoort. Vooral 'klap eens in je handjes' is favoriet. Ze kan nu alle bewegingen meedoen en ze doet ook al verwoede pogingen mee te zingen.
Echt begrip voor het feit dat ik vind dat haar kleding uit moet heeft ze niet, maar ze laat het zich maar welgevallen. Het omdoen van de drijfbandjes vindt ze echt overdreven en meestal staat ze tegen deze tijd dan ook al in het ondiepe gedeelte van het zwembad.
En dan zijn we er helemaal klaar voor. Eerst proeft ze het water even. We zwemmen nu ruim een jaar en ieder bezoek aan het zwembad begint mijn dochtertje met een flinke slok uit het zwembad. De waarschuwing van mij dat dit vies is maakt dit ritueel alleen nog maar leuker. Het nut van dit zwembadwater drinken is mij nog steeds niet duidelijk, maar ik ben al blij dat ze sinds enkele maanden het water weer uitspuugt. Daarvoor slikte ze het door, alsof het een ware delicatesse was.
In de eerste tien minuten van de les blijken de zwembandjes geen overbodige luxe. Druk spartelend wurmt mevrouw zich los uit mijn handen. Hierna kalmeert ze wat en wil ze toch wel graag dat ik haar handjes vasthoud. We zingen liedjes, drijven, spartelen, springen en spelen zo een half uurtje en hebben de grootste plezier.
De juf wacht tot iedereen zit en begint dan opdrachten te geven. De moeders doen erg hun best hun zoon of dochter zo ver te krijgen dat ze doen wat er van ze verwacht wordt. Maar menig kind begrijpt er niets van en zet het op een brullen. Vooral het kopje ondergaan kan het merendeel van de examenkandidaten niet op prijs stellen. Eerlijk is eerlijk, het merendeel van de kinderen maakt er een potje van en doet nog niet eens de helft van wat er gevraagd wordt.
Mijn verbazing neemt dan ook nog grotere vormen aan wanneer blijkt dat alle kinderen geslaagd zijn en dat niemand lijkt te twijfelen aan deze dubieuze uitslag. De diploma's worden uitgereikt en de kinderen zijn er duidelijk niet van onder de indruk. De moeders en de aanhang op de kant daarentegen des te meer. Er wordt gejuicht, gefeliciteerd en cadeaus verstrekt. Hierna begeven de fans zich naar de kantine en verdwijnen de moeders met hun kinderen naar de kleedruimte. Enkele minuten later tref ik in de kantine een waar feest aan. De kinderen lijken nog steeds niet erg onder de indruk van hun prestatie, maar de ouders zijn dit duidelijk wel. En daar blijkt het allemaal uiteindelijk om te draaien. Ook op deze jonge leeftijd lijken de ouders al graag de prestaties van hun kind te willen uitdrukken in harde feiten. "Goh, heeft de jouwe pas Brons. Die van mij heeft al zilver en hij is nog geen een jaar." hoor ik een moeder tegen haar buurvrouw zeggen.
Enigszins gedesillusioneerd verlaat ik het zwembad. Dacht ik toch bezig te zijn plezier te maken met mijn dochtertje, blijkt ze plotseling in training te zijn voor haar eerste diploma. Ik bedank daar de komende jaren toch nog even vriendelijk voor.
Sanne
